Podstawową konsekwencją wydania przez sąd postanowienia o ogłoszeniu upadłości jest likwidacja całego posiadanego przez osobę fizyczna „konsumenta” majątku, który zostanie spieniężony przez syndyka. Uzyskana kwota pieniężna będzie rozdzielana między wierzycieli. Konsument jest zobowiązany do wydania syndykowi całego posiadanego majątku oraz dokumentów, które się z tym wiążą. Jeżeli z kolei w skład masy upadłości wchodzić będzie lokal mieszkalny albo dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje upadły, z sumy uzyskanej z jego sprzedaży wydzielona będzie upadłemu kwota odpowiadająca przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego za okres dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy. Kwotę tę określi sędzia-komisarz, biorąc pod uwagę potrzeby mieszkaniowe upadłego, w tym liczbę osób pozostających z upadłym we wspólnym gospodarstwie domowym.

Stosownie do przepisów w zakresie upadłości konsumenckiej, jeżeli upadły nie wskaże i nie wyda syndykowi całego majątku albo niezbędnych dokumentów lub w inny sposób nie wykonuje ciążących na nim obowiązków, sąd umorzy postępowanie. Oznacza to niemożliwość skorzystania z upadłości konsumenckiej, a co za tym idzie powrót do stanu sprzed postępowania.

Po sporządzeniu ostatecznego planu podziału kwoty uzyskanej ze zbycia majątku upadłego konsumenta, nie wcześniej jednak niż po opuszczeniu przez upadłego domu jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego, sąd wyda postanowienie o ustaleniu planu spłaty wierzycieli konsumenta. Plan spłaty określa w jakim zakresie i w jakim czasie, nie dłuższym jednak niż pięć lat, upadły jest obowiązany spłacać należności niezaspokojone na podstawie planu podziału oraz jaka część zobowiązań upadłego, po wykonaniu planu spłaty wierzycieli, zostanie umorzona.

W okresie wykonywania planu spłaty wierzycieli upadły nie będzie mógł dokonywać tzw. czynności prawnych przekraczających granice zwykłego zarządu, czyli nie będzie mógł nabywać i zbywać istotnych składników majątku, ani zaciągać istotnych zobowiązań finansowych, będzie jednak uprawniony do zaciągania zobowiązań niezbędnych dla utrzymania swojego i osób, w stosunku do których ciąży na nim ustawowy obowiązek dostarczania środków utrzymania, z wyjątkiem jednak zakupów na raty lub zakupów z odroczoną płatnością.

Ponadto należy pamiętać, że w przypadku, gdy upadły z powodu przemijającej przeszkody nie może wywiązać się z obowiązków określonych w planie spłaty wierzycieli, sąd na jego wniosek, po wysłuchaniu wierzycieli, może zmienić plan spłaty wierzycieli w ten sposób, że przedłuży termin spłaty lub zmieni wysokość poszczególnych płatności. Łączny okres, o który można przedłużyć termin spłaty wierzytelności, nie może jednak przekroczyć dwóch lat.

Upadły obowiązany jest także do składania sądowi corocznego sprawozdania z wykonania planu spłaty wierzycieli za poprzedni rok kalendarzowy. W razie niewykonywania przez upadłego obowiązków ustalonych w planie spłaty, sąd – na wniosek wierzyciela – umorzy postępowanie upadłościowe – co spowoduje brak możliwości skorzystania przez upadłego konsumenta z dobrodziejstwa umorzenia części zobowiązań.

Sytuacja taka nastąpi także wtedy, gdy upadły w sprawozdaniu z wykonania planu zatai swoje przychody lub gdy w okresie wykonywania planu dokona czynności przekraczających granice zwykłego zarządu, lub gdy okaże się, że ukrywał on majątek.

Umorzenie postępowania upadłościowego ma również ten skutek, że uniemożliwia ponowne ubieganie się o oddłużenie przez okres 10 lat.

Natomiast w razie wykonania przez upadłego obowiązków określonych w planie spłaty, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu wszystkich niezaspokojonych zobowiązań upadłego objętych planem spłaty oraz o zakończeniu postępowania upadłościowego. W takiej sytuacji upadły ma niejako czystą kartę, wolny jest od umorzonych zobowiązań i odsetek od nich.

Podsumowując należy podkreślić, że postępowanie w sprawie upadłości konsumenckiej może pozwolić dłużnikom na wyjście z sytuacji, gdzie odsetki od zobowiązań są tak duże, że osoba fizyczna nie może ponieść ciężaru ich spłaty, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy utrata zdolności regulowania zobowiązań wynika ze zdarzeń nadzwyczajnych, z reguły bardzo negatywnych i niezawinionych przez dłużnika.